Σάββατο 24 Νοεμβρίου 2018

Ανδρέας Πασσάς Κακή σπορά Εκδόσεις Πνοή




Η “Kακή σπορά” είναι ένα δυνατό και σκληρό βιβλίο. Αποτελείται από έντεκα διηγήματα όπου οι ήρωες του παλεύουν με τους δαίμονες και τα συναισθήματα τους.

Ξεχώρισα το T.M.T(Terror Management Theory) όπου ο γιατρός ανακοινώνει σ’ένα νέο άντρα ότι έχει όγκο στον εγκέφαλο. Πολλές σκέψεις κατακλύζουν τον ασθενή. Στην αρχή το αντιμετωπίζει με χιούμορ αλλά όσο προχωράει στη συνειδητοποίηση αυτού που βιώνει αντιλαμβάνεται το πόσο λίγος καιρός του απομένει και πόσο άτρωτοι μπορούμε να γίνουμε σε κάτι τέτοιο όπου η ίδια η ασθένεια έχει διαγράψει τη πορεία που θα μας βάλει να διαβούμε και εμείς απλά  παραμένουμε θεατές σ’αυτό που ζούμε.

Στο “Κομάντσι” έχουμε την ιστορία του Δημήτρη και της Λουκίας όπου κάθε απόγευμα συναντιούνται σ’ένα μικρό πάρκο στο Βοτανικό. Έχουν μεγάλη ηλικιακή διαφορά αλλά αυτό που τους ενώνει είναι η απελπισία της ύπαρξης τους. Ο Δημήτρης από μικρός έζησε το πόλεμο, έγινε μισθοφόρος και έκανε δουλειές που τον μείωναν σαν άνθρωπο μέχρι που βγήκε στη σύνταξη. Αντίστοιχα η Λουκία πουλάει το κορμί της. Σ’αυτό το παιχνίδι την έβαλε ο πρώην φίλος της που την μύησε επίσης στα ναρκωτικά. Βρίσκει τραγικό τέλος στη πορεία αλλά θα ήθελα να σταθώ σε μία φράση που αγγίζει το παλμό της κοινωνίας μας “η αστυνομία δεν θα το ερευνήσει. Δεν χρειάζεται φαντασία. Μία πρεζού πόρνη. Τέλος. Δεν αξίζει παραπάνω προσοχή.” Το εύκολο συμπέρασμα και η στιγματοποίηση κοινωνικών ομάδων είναι σύνηθες φαινόμενο. Άλλωστε όσο πιο “περιθωριοποιημένος” είναι κάποιος πιο άνετα κλείνει μία υπόθεση και μπαίνει στο ράφι και στη λήθη.



Ανέλυσα δυο από τα έντεκα διηγήματα που με άγγιξαν και με προβλημάτισαν. Είναι ένα αξιόλογο βιβλίο που καταφέρνει να πιάσει το σφυγμό μίας αλλοτριωμένης κοινωνίας.

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2018

Paul Auster 4321 Εκδόσεις Μεταίχμιο




Πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι ο Άρτσιμπαλντ Ισαάκ Φέργκιουσον. Η αφήγηση ξεκινάει από τη γέννηση και καταλήγει μέχρι την ενηλικίωση του. Από αυτή την αφετηρία δίνεται το λάκτισμα να ξετυλιχτούν  4 διαφορετικές ιστορίες και προσωπικότητες του Φέργκιουσον.

Το κοινό χαρακτηριστικό και των 4 προσώπων είναι ότι έχουν την ίδια οικογένεια(η μητέρα είναι η Ρόουζ και ο πατέρας ο Στάνλει), αγαπάνε πολύ τη συγγραφή ιστοριών. ασχολούνται ελάχιστα με τη πολιτική ζωή της χώρας και είναι βιβλιόφιλοι. Η διαφορά τους έγκειται στα βιώματα και τις εμπειρίες που θα ζήσει το κάθε πρόσωπο.

Όλα αυτά εξελίσσονται στην Αμερική σε μια περίοδο έντονων κοινωνικών και πολιτικών ζυμώσεων όπως είναι η δολοφονία του Κένεντι, ο θάνατος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οι ταξικές διαφορές, ο πόλεμος στο Βιετνάμ και οι φοιτητικές εξεγέρσεις.

Τα δυο ερωτήματα που θέτει ο Αuster είναι το κατά πόσο οι συμπτώσεις και το τυχαίο μπορούν να μας επηρεάσουν. Όπως και τι θα γινόταν αν αλλάζαμε πορεία σε κάποιες φάσεις της ζωής μας και αν το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο από αυτό που ζούμε στη τωρινή κατάσταση. Σ’αυτό το “αν” στηρίχθηκαν και δημιουργήθηκαν οι 4 διαφορετικές εκδοχές του ίδιου προσώπου.

Ένα καταπληκτικό βιβλίο που παρότι ογκώδες(1226 σελίδες)δε κουράζει και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι το τέλος. Μία δυνατή αναγνωστική εμπειρία που αξίζει να τη ζήσετε!


Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Francois Roux Η ακαθάριστη εθνική ευτυχία Εκδόσεις Πόλις




Παρουσιάζει τη πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη Γαλλία τα τελευταία 35 χρόνια. Μέσα σε αυτό το κλίμα κινούνται και τα 4 πρόσωπα ο Πολ,ο Μπενουά,ο Ροντόλφ και ο Τανγκί. Τους γνωρίζουμε σε δυο ηλικιακές περιόδους στην ηλικία των 18 χρόνων αλλά και στα 46 τους χρόνια.. Ο Πολ δεν ξέρει τι να ακολουθήσει στη ζωή του και ενώ ξεκινάει τις σπουδές του στη ιατρική στη πορεία τα παρατάει και γίνεται ηθοποιός. Ο Μπενουά δεν απαρνιέται το χωριό του και παραμένει εκεί όπου εξασκεί το επάγγελμα του φωτογράφου. Ο Ροντόλφ φιλοδοξεί να γίνει ένας επιτυχημένος πολιτικός και το καταφέρνει στη πορεία. Ο Τανγκί θα ασχοληθεί με το κομμάτι των επιχειρήσεων.

Το ενδιαφέρον είναι στην ηλικία των 46 τους χρόνων που και οι τέσσερις είναι επιτυχημένοι στο επαγγελματικό κομμάτι αλλά υπάρχουν ρωγμές στους υπόλοιπους τομείς της ζωής τους. Αυτό που μου άρεσε πάρα πολύ είναι στο πόσο ωραία δημιούργησε τους χαρακτήρες όσον αφορά το ψυχολογικό τους υπόβαθρο. Το ερώτημα που τίθεται είναι βίωσαν έστω και λίγο την ευτυχία; Είναι ικανοποιημένοι από τις ζωές τους και την προσωπική τους ευημερία;


Το βιβλίο κλείνει με μία ωραία πρόταση που νομίζω συνοψίζει όλη την ουσία "Η ευτυχία,εντέλει,δεν είναι καθόλου σοβαρή υπόθεση.Είναι μάλιστα,και είμαι βέβαιος γι'αυτό,το μόνο πράγμα στον κόσμο που θα έπρεπε να παίρνουμε αψήφιστα. 


Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2018

Φωτεινή Τσαλίκογλου Ο Έλληνας ασθενής Εκδόσεις Καστανιώτη




Πρόγονος, παππούς, εγγονός και δισέγγονος φέρουν το ίδιο όνομα στην ιστορία που εκτυλίσσεται. O Θεόδωρος Κεντρωτάς βρίσκει το άγαλμα στο χωράφι του  και αποφασίζει να το πουλήσει στους ξένους για να καταφέρει να συντηρήσει την οικογένεια του. Το φημισμένο άγαλμα που βρίσκει είναι η Αφροδίτη της Μήλου. Στη παρουσίαση του βιβλίου η κυρία Τσαλίκογλου δήλωσε ότι ήταν ο λόγος της έμπνευσης της ο μύθος που λέει ότι ο αγρότης που το ανακάλυψε το ερωτεύτηκε λόγω της απαράμιλλης ομορφιάς του. Αυτό το γεγονός εκτυλίχθηκε το 1820.

Είκοσι χρόνια μετά ο γιος της κόρης του αγρότη γίνεται πατέρας και το παιδί του παίρνει το όνομα του παππού του.Ο Θεόδωρος γίνεται δάσκαλος ζει τις εφιαλτικές σκηνές του πολέμου(1919-1922) όπου τον επηρεάζει στη μετέπειτα ζωή του. Αποφασίζει στη συνέχεια να μεταναστεύσει με το γιο του στην Ελβετία λόγω της αμαύρωσης του ονόματος του από τους συγχωριανούς του. Τέλος ο γιος του το 1980 ταξιδεύει στη Γενεύη για να παραλάβει τη σορό του πατέρα του. Ο πατέρας του δεν έφυγε από φυσικά αίτια αλλά αυτοκτόνησε.

Πέρα από το μυθοπλαστικό κομμάτι και την ιστορία που κουβαλάει το όνομα σε κάθε χρονική περίοδο αυτό που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι ότι επικεντρώνεται στο ψυχισμό του καθενός  μας. Κύριο αίτημα στη ζωή μας είναι να αγαπηθούμε και να είμαστε αρεστοί και αποδεκτοί στο κοινωνικό σύνολο .Φράσεις που μαρτυρούν αυτήν την επιθυμία είναι το 'Μίλησε μου" που λέει ο αγρότης στο άγαλμα και μετά από κάποια χρόνια ο διάλογος του γιου του αυτόχειρα στη Ζοέλ τη ψυχολόγο της κλινικής("Ο πατέρας μου ήταν κάποιος που ήθελε ένα σπίτι και κάποιον μέσα εκεί να αγαπάει").


Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2018

Ζάουμε Καμπρέ Confiteor Εκδόσεις Πόλις




Ο Αντριά είναι ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου. Ένα χαρισματικό παιδί με ταλέντο στην εκμάθηση γλωσσών και στο διάβασμα. Ο πατέρας του ένας αυταρχικός άνθρωπος που είναι συλλέκτης αντικών θέλει να τον κάνει διανοούμενο ενώ η μητέρα του έναν επιτυχημένο βιολονίστα. Στη πορεία ο Αντριά με γνώσεις από όλες τις επιστήμες γίνεται ένας homo universalis. Έτσι χαρακτηρίζεται ένας άνθρωπος που έχει όλα τα ιδανικά της εποχής της Αναγέννησης όπως κριτικό πνεύμα και ενασχόληση με κάθε αντικείμενο τέχνης και επιστήμης.

Η ενασχόληση του πατέρα του με τη συλλογή αντικειμένων φέρνει τον Αντριά  σε επαφή μ’ένα βιολί Στοριόνι το Βιάλ. Εκεί αρχίζει να ξετυλίγεται η ιστορία και η προέλευση του συγκεκριμένου ευρήματος. Γίνεται επίσης μια αναδρομή σε σημαντικά θεολογικά και  ιστορικά γεγονότα όπως η Ιερά Εξέταση, το Άουσβιτς, η δικτατορία του Φράνκο και η ναζιστική Γερμανία.

Είναι ένα δυστυχισμένο πλάσμα που προσπαθεί να ικανοποιήσει τις επιδιώξεις των γονιών του και στη πορεία νιώθει ενοχές για την απώλεια τους. Σημαντικό στήριγμα στη ζωή του είναι ο φίλος του Μπερνάτ που τον στηρίζει σε κάθε του στιγμή ακόμα και στην πιο δύσκολη που είναι η απώλεια της μνήμης του. Όπως λέει σ’ένα σημείο του βιβλίουΕίναι πολύ ειρωνικό το ότι πέρασα μια ζωή προσπαθώντας να έχω πλήρη συνείδηση των πράξεών μου. Μια ζωή κουβαλώντας τα λάθη μου, που είναι πολλά, καθώς και τα λάθη της ανθρωπότητας. Και στο τέλος θα φύγω χωρίς να ξέρω ότι φεύγω.
Αντίο, Αντριά. Με αποχαιρετώ από τώρα, για κάθε ενδεχόμενο.”


 Πολλά ερώτημα τίθενται κατά την ανάγνωση αυτού του σημαντικού αναγνώσματος για το θεό, τον άνθρωπο, τον έρωτα, την μνήμη, την αδικία και τον δρόμο που επιλέγει ο καθένας μας στη ζωή για να είναι ευτυχισμένος πέρα από τις επιδιώξεις που έχουν οι δικοί μας άνθρωποι.

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2018

Τζων Μπανβιλ Η μπλε κιθάρα Εκδόσεις Καστανιώτη




Ο ήρωας του βιβλίου είναι ο Όλιβερ Ορμ. Είναι  ένας καταξιωμένος ζωγράφος με μία αδυναμία στο να κλέβει πράγματα όπως ήταν οι πορσελάνινες φιγούρες της δεσποινίς Βαντελέρ και άλλα αντικείμενα μικρής αξίας. Η πιο σημαντική κλεψιά που τον έτρεψε σε φυγή είναι όταν ερωτεύτηκε τη γυναίκα του καλύτερου του φίλου,του Μάρκους τη Πόλυ.

Αποφασίζει μετά την ανακάλυψη της είδησης να καταφύγει στο πατρικό του σπίτι όπου αρχίζει να ανακαλεί στιγμές από την  προσωπική του ζωή με τη Βικτώρια και το πλήγμα που δέχτηκαν μετά το χαμό της τρίχρονης κόρης τους. Οι ενοχές που ένιωθε ο ίδιος και η απομάκρυνση τους σα ζευγάρι μετά το συμβάν. Το πως γνώρισε τη Πόλυ και τις μυστικές τους συναντήσεις. Το πιο ωραίο και συγκινητικό σημείο στο βιβλίο είναι όταν συναντιέται με την αδελφή του Όλιβ όπου του λέει “Όλα αυτά τα χρόνια ποτέ δεν το κατάλαβες,πόσο αγαπήθηκες και ιδού τα αποτελέσματα”.

Σα χαρακτήρας ο Ορμ είναι ένας άνθρωπος εσωστρεφής με χαμηλή αυτοεκτίμηση και ενοχικός. Νιώθει ότι δεν αξίζει σα καλλιτέχνης γι’αυτό και αποφασίζει να παρατήσει την τέχνη του. Ζει μία συμβατική σχέση με τη γυναίκα του και αυτό τον κάνει να δημιουργήσει μία εξωσυζυγική σχέση. Στα δύσκολα δειλιάζει και τα παρατάει όλα. Η απώλεια των γονιών του σε νεαρή ηλικία τον έκανε να φοβάται να εμπιστευτεί και να ζήσει στιγμές με δικούς του ανθρώπους γιατί ένιωθε πάντα αυτό το δυσαναπλήρωτο κενό. Ακόμα κι όταν η αδερφή του, του εξομολογείται κάτι όμορφο αυτός παγώνει και δε μπορεί να το διαχειριστεί.

Ο Μπανβιλ καταφέρνει με την αιχμηρή γραφή του να μπει βαθιά στο ψυχισμό του Ορμ και με τη πρωτοπρόσωπη αφήγηση δίνει εξομολογητικό χαρακτήρα στο ανάγνωσμα του.