Η
Εύη έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο χώρο της λογοτεχνίας το 2018 με το βιβλίο “O
χορός της
φωτιάς”. Δύο χρόνια μετά έρχεται το δεύτερο βιβλίο της που κυκλοφόρησε πριν
λίγες μέρες από τις Εκδόσεις Πνοή.
«Πόσο
λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα..» το τραγούδι που ντύνει μουσικά την
ιστορία είναι μοναδικό. Οι στίχοι και το άκουσμα του φέρνει στο μυαλό του ήρωα θύμησες
που τον πονάνε. Συναντάμε τον Χρήστο Ιγνατιάδη στην πιο δύσκολη φάση της ζωής
του καθώς έχει διαγνωστεί με την νόσο Αλτσαχάιμερ. Αν και η καθημερινότητα του
είναι δύσκολη το παρελθόν είναι το μοναδικό του καταφύγιο που του δίνει ζωή και
λόγο ύπαρξης. Από μικρό παιδί στερήθηκε την χαρά της οικογένειας και
αναγκάστηκε να δουλέψει για να επιβιώσει. Ο άνθρωπος που τον στήριξε και τον
αγάπησε πραγματικά ήταν η αδερφή του. Η απουσία της μητέρας και τα άσχημα
παιχνίδια του έρωτα τον στιγμάτισαν. Η ζωή του είχε πόνο, στερήσεις, απώλειες
και χαρές. Στο φινάλε ζητάει «Μια στιγμή ακόμα» μ΄ ένα κομμάτι από το παρελθόν
που τον καθόρισε. Θα δοθεί η λύτρωση που ζητά; Θα εμφανιστεί η μυστηριώδης
γυναίκα;
Όπως
διαβάζω και στο εξώφυλλο του βιβλίου η συγγραφέας μας παρουσιάζει μία ιστορία
βασισμένη σε αληθινά γεγονότα. Κατάφερε να δημιουργήσει ένα άρτιο ανάγνωσμα
χωρίς περιττούς συναισθηματισμούς και δεν έπεσε στην παγίδα να γίνει μελό. Οι
λογοτεχνικοί χαρακτήρες έχουν φτιαχτεί με μεράκι όσον αφορά στο ψυχολογικό
υπόβαθρο. Ο κύριος κορμός του έργου που είναι η ζωή του Χρήστου κινείται
παράλληλα με τις υπόλοιπες μικρές και λειτουργικές ιστορίες που καλύπτουν κενά
που δημιουργούνται στον αναγνώστη.
Η
συγγραφέας μας παρουσιάζει τις αντιλήψεις και τα ιδανικά μίας εποχής που ο
άντρας είναι ο αφέντης και η γυναίκα ακολουθεί τις διαταγές του. Από αυτό το
κοινωνικό πρότυπο ξεπηδάει και ένα θέμα που θίγει με ευαισθησία και είναι η
ενδοοικογενειακή βία.
Ένα
βιβλίο που με συγκίνησε. Κλείνοντας θα ήθελα να πω ότι «Μια στιγμή ακόμα» είναι
αρκετή για να πούμε στα αγαπημένα μας πρόσωπα αυτά που νιώθουμε.
