Βαγγέλης Γιαννίσης: Το Σκανδιναβικό νουάρ μου έδωσε μια αρχή να πατήσω κάπου

 

Εδώ και μια οκταετία, ο Βαγγέλης Γιαννίσης γεμίζει τις βιβλιοθήκες των Ελλήνων φίλων της αστυνομικής λογοτεχνίας. Επηρεασμένος από τη Σκανδιναβική κουλτούρα, αλλά και με τη σπιρτάδα ενός μεσογειακού χαρακτήρα, φέτος επιστρέφει με το βιβλίο του ίνκουμπους. Η πέμπτη περιπέτεια του επιθεωρητή Άντερς Οικονομίδη τον βρίσκει στην εξιχνίαση ενός βιασμού αλλά και των αποκαλύψεων διαφόρων μυστικών. Ο ίδιος ο δημιουργός μας μιλάει για την έμπνευση, την επιρροή από αληθινά γεγονότα, την κατάσταση των εγκλημάτων, το σκεπτικό του γύρω από την έμφυλη βία, και πολλά άλλα.

-Αρχικά πώς προέκυψε η ιδέα για το Ίνκουμπους;

Πάμε πίσω στον Απρίλιο του 2018. Είχα μόλις ολοκληρώσει το I'll be gone in the dark της Michelle McNamara (το οποίο θεωρώ ως το καλύτερο true crime βιβλίο που έχει γραφτεί ποτέ) και συμπτωματικά την ίδια εβδομάδα συνέλαβαν τον Joseph DeAngelo, τον Golden State Killer, τον άγνωστο (τότε) κατ' εξακολούθηση βιαστή και δολοφόνο, με τον οποίο καταπιανόταν το βιβλίο -και δη, με μέθοδο την οποία είχε προτείνει η McNamara, η οποία δυστυχώς δεν ήταν ζωντανή για να δει τον δεκαετή της αγώνα για να την ανακάλυψη της ταυτότητας του GSK να ολοκληρώνεται θριαμβευτικά. Η υπόθεση ήταν πραγματικά τρομακτική. Ένας άγνωστος, ο οποίος εισέβαλε ανενόχλητος, υπό την κάλυψη της νύχτας, σε σπίτια ζευγαριών, βίαζε και σκότωνε και από την άλλη η αστυνομία να μην μπορεί να φτάσει στη σύλληψή του για σχεδόν σαράντα χρόνια. Ήξερα πως ήταν μία ιστορία που ήθελα να χρησιμοποιήσω ως τον σπόρο για να γεννηθεί μία άλλη. Και δύο χρόνια αργότερα, το καλοκαίρι του 2020 γεννήθηκε το Ίνκουμπους.  

-Οι μαζικές καταγγελίες έμφυλης βίας σε επηρέασαν στη δημιουργία του συγκεκριμένου βιβλίου;

Περισσότερο οι ιστορίες των θυμάτων. Στην Ελλάδα αργήσαμε μία τετραετία περίπου, ωστόσο από το 2017 και με βάση την Αμερική, ακούγονται περισσότερες φωνές και ιστορίες πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Όταν ασχολείσαι με το αστυνομικό μυθιστόρημα, δεν μπορείς να αγνοήσεις το φαινόμενο αυτό. Και, πράγματι, ως μοτίβο συναντάται σε βιβλία του είδους, ωστόσο περιφερειακά. Κυρίως ως συστατικό της πλοκής και σπάνια ως πυρήνας της. Οπότε, επειδή μου αρέσουν οι δημιουργικές προκλήσεις, σκέφτηκα πως θα είχε ενδιαφέρον να βάλω στο κέντρο ενός βιβλίου μία ιστορία όπου τα θύματα του δράστη θα ήταν ζωντανά.

-Με τον τίτλο Ίνκουμπους, ήθελες να δείξεις ξεκάθαρα τη δαιμονοποίηση αυτού του είδους εγκλημάτων;

Ομολογώ πως δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Είναι μία καλή ερμηνεία, ίσως υποσυνείδητη. Αλλά πολύ πεζά ο τίτλος προέκυψε από το Ίνκουμπους στον πίνακα The Nightmare του Henry Fuseli, ο οποίος παίζει τον ρόλο του στο βιβλίο -και φυσικά, υπάρχει ο παραλληλισμός με τον δράστη.

-Σαν θεατής, αλλά και άνθρωπος που έχει εντρυφήσει στην αστυνομική λογοτεχνία, που πιστεύεις ότι οφείλεται η ασυδοσία και η επί των πλείστων ατιμωρησία των σεξουαλικών εγκλημάτων;

Δύσκολη η απάντηση. Είναι λόγω της φύσης των εγκλημάτων αυτών, όπου σε αρκετές περιπτώσεις το μόνο πειστήριο είναι ο λόγος του θύματος; Είναι λόγω του σεξισμού, ο οποίος για τις γυναίκες-θύματα λέει πως «τα ήθελαν» και για τους άντρες-θύματα ότι «είναι άντρες, άρα δεν μπορούν να βιαστούν;» Είναι η αδυναμία της πολιτείας να προστατέψει τα θύματα από περαιτέρω θυματοποίηση; Είναι η πραγματική ηθική σπαζοκεφαλιά, του πώς να πιστέψεις το θύμα (για να το βοηθήσεις να μιλήσει) ενώ παράλληλα αναγνωρίζεις το τεκμήριο της αθωότητας του/της κατηγορουμένου μέχρι να τελεσιδικήσει η απόφαση; Είναι όλα τα παραπάνω και πολλά άλλα και ομολογώ ότι τελική απάντηση δεν βρίσκω. Και ίσως δεν είναι ο ρόλος μου να βρω. Ίσως ο ρόλος μου είναι να ανακαλύπτω απλά ερωτήματα, διλήμματα ηθικά, νομικά και λογικά και από εκεί και πέρα ο καθένας να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

 

-Αυτά τα δύο χρόνια απουσίας , τι άλλαξε στη ζωή του Άντερς Οικονομίδη;

Στο τέλος του Αμαρόκ έχουμε αφήσει τον Άντερς και τη γυναίκα του να μαθαίνουν πως η Λίσμπεθ έχει καρκίνο. Οπότε, στο Ίνκουμπους ο αναγνώστης θα δει πώς η οικογένεια αντιμετώπισε την ασθένεια, τι σημάδια της άφησε. Και, φυσικά, όσες αλλαγές και να είχαν γίνει μέχρι τώρα, στα 5 προηγούμενα βιβλία, τίποτα δεν συγκρίνεται με την αλλαγή που θα έχει να αντιμετωπίσει ο Άντερς στα επόμενα.

 

-Υπάρχουν κοινά ανάμεσα στον Βαγγέλη Γιαννίση και τον Άντερς Οικονομίδη;

Πέρα από το γούστο στη μουσική, ουδέν. Είμαστε αρκετά διαφορετικοί ως άνθρωποι.

 

-Επίσης, σαν άνθρωπος χωμένος στο νουάρ, και έχοντας ζήσει στη Σουηδία, πιστεύεις ότι η Σκανδιναβική σχολή σε επηρέασε βαθύτατα;

Ξεκάθαρο ναι. Μου έδωσε μία αρχή, κάπου να πατήσω και παρόλο που η Σκανδιναβική σχολή δεν είναι κληρονομιά μου (μιας και δεν είμαι Σουηδός), τη δανείστηκα για να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Και πιστεύω ότι αυτό ήταν κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση μιας χώρας, η οποία για δεκαετίες ανοίγει τις πόρτες της σε ανθρώπους, επηρεάζει και επηρεάζεται.

 

-Χώρες σαν τη Νορβηγία, τη Σουηδία ή την Ισλανδία, φαντάζουν ιδιαίτερα γαλήνιες. Παρόλα αυτά πώς πιστεύεις ότι κατάφεραν να φτιάξουν ένα τέτοιο όνομα και μια παράδοση στο crime fiction;

Και πράγματι είναι γαλήνιες και ασφαλείς χώρες. Αλλά δεν παύουν να έχουν και αυτές προβλήματα και εγκληματικότητα, πάνω στα οποία πατούν οι συγγραφείς και δεν δημιουργούν απλά ιστορίες για το έγκλημα, αλλά κοινωνικά μυθιστορήματα, πασπαλισμένα με μία crime πλοκή. Οι προπάτορες της σχολής, συγγραφείς όπως οι Sjöwall-Wallöö ή ο Mankell και ο Stahlesen δημιούργησαν αρχέτυπα ηρώων και ιστοριών, πάνω στα οποία πάτησαν και πατούν οι συγγραφείς του σήμερα. Αρχέτυπα επιτυχημένα, που έχουν απήχηση στο εγχώριο και το διεθνές κοινό. Έτσι φτιάχτηκε η παράδοση. Το όνομα δημιουργήθηκε χάρη και στην εξαιρετική πολιτική που έχουν οι χώρες αυτές στην οργανωμένη προώθηση βιβλίων στο εξωτερικό. Βέβαια, δεν φτάνει μόνο αυτό. Η Νότιος Κορέα, για παράδειγμα, η οποία έχει μία μεγάλη εγχώρια παραγωγή crime μυθιστορημάτων, παρότι κατάφερε να προωθήσει με επιτυχία παγκοσμίως σειρές, ταινίες και kpop μπάντες, χωλαίνει στην προώθηση της αστυνομικής λογοτεχνίας (αν και το υλικό της είναι εξαιρετικό, από τα ελάχιστα μεταφρασμένα βιβλία που υπάρχουν και έχω διαβάσει). Γιατί πέτυχαν οι Σκανδιναβοί και απέτυχαν οι Κορεάτες; Είναι το υλικό; Είναι η οικειότητα της χώρας; Είναι η ποιότητα των μεταφράσεων; Δεν ξέρω.  

 

-Από την άλλη, βλέπουμε και το ελληνικό κοινό να έχει αγαπήσει τη νουάρ λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια, που πιστεύεις ότι οφείλεται αυτό;

Από τις αρχές/μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, υπάρχει μία ολοένα και αυξανόμενη παραγωγή αστυνομικών μυθιστορημάτων, αποδοχή τους από τους αναγνώστες και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη των εκδοτών σε Έλληνες δημιουργούς του είδους. Τώρα, τι από όλα αυτά προηγήθηκε θυμίζει λίγο το ερώτημα με το αυγό και την κότα. Σίγουρα οι εκδότες θα ήθελαν να δημιουργηθούν οι συνθήκες που θα τους επέτρεπαν να επενδύσουν σε εγχώριους δημιουργούς. Σίγουρα οι αναγνώστες διψούσαν να διαβάσουν καλές crime ιστορίες (έχοντας πιθανότατα ξενερώσει στο παρελθόν με ανάλογα εγχειρήματα, τα οποία προκάλεσαν και τη δυσπιστία τους). Σίγουρα το ότι περισσότεροι γράφουν και διαβάζουν ελληνικό crime θα οδηγήσει σε περισσότερους να τολμήσουν να γράψουν και να διαβάσουν μέσα στα επόμενα χρόνια.

 

-Σε βιβλία σου όπως Η Γυναίκα του Ίσνταλ, Η Σκία και Λεωφόρος Αλεξάνδρας 173 έχεις βασιστεί σε αληθινές υποθέσεις. Τι σε ιντρίγκαρε σε αυτές και πόσο εύκολο είναι να βάλεις το δικό σου στοιχείο μέσα;

Στη Γυναίκα και τη Σκιά ήταν το λεγόμενο what if. Ήθελα να δω τι ιστορία θα μπορούσα να φτιάξω αν τα πράγματα πήγαιναν κάπως διαφορετικά στις ήδη υπάρχουσες. Στη Λεωφόρο με ιντρίγκαρε η ευκαιρία να γίνω «μαθητής», να μάθω και να δω πράγματα που δεν ήξερα. Σε όλες τις περιπτώσεις το να βάλεις ένα δικό σου στοιχείο μέσα δεν είναι δύσκολο. Πολλές φορές μάλιστα σε διευκολύνει, σου λύνει τα χέρια (όπως πχ με τη Γυναίκα του Ίσνταλ. Το γεγονός ότι μέχρι σήμερα η υπόθεση παραμένει ανεξιχνίαστη, σου αφήνει ανοιχτό πεδίο για να παίξεις μπάλα).

 

-Τελικά η ζοφερή πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία;

Δεν το συζητάω, είναι ξεκάθαρο.

 

 -Τέλος, τι να περιμένουμε από εσένα στη συνέχεια;

Μέσα στο '23 θα βγει ένα βιβλίο εκτός σειράς, το οποίο θα διαδραματίζεται σε δύο χρονικές περιόδους στην Ελευσίνα (Δεκαετία του 80 μέχρι σήμερα) και έχει στον πυρήνα του την εξαφάνιση ενός παιδιού και τα σημάδια που άφησε αυτή στην οικογένεια, αλλά και τον αγώνα αρκετών ανθρώπων για να μάθουν την αλήθεια. Τώρα, κανονικά θα έλεγα πως το '24 θα έρθει η συνέχεια του Άντερς, αλλά θα καθυστερήσει πολύ φοβάμαι, λόγω μίας ιδέας για άλλο ένα βιβλίο εκτός σειράς, μίας μαύρης κωμωδίας, η οποία ήταν πολύ δελεαστική ως ιδέα για να την καθυστερήσω.  

Lionel Duroy Ευγενία Εκδόσεις Πόλις

 

Στην παγκόσμια Ιστορία έχουν εκτυλιχθεί άπειρες φρικαλεότητες άλλες έχουν αναλυθεί περισσότερο και άλλες λιγότερο.

 

Στο συγκεκριμένο βιβλίο μεταφερόμαστε στη Ρουμανία του Μεσοπολέμου που ο αντισημιτισμός και η άσκηση βίας από φασίστες έχουν δημιουργήσει ένα εχθρικό και απρόσωπο κλίμα.

 

Η Ευγενία είναι η αφηγήτρια αυτής της τραγικής ιστορίας. Αποφασίζει να μοιραστεί τις σκέψεις της μετά τον τραγικό χαμό του Μιχαήλ Σεμπαστιάν. Ο Μιχαήλ υπήρξε ένας επιτυχημένος συγγραφέας και δικηγόρος που αναγκάστηκε να ζει απομονωμένος λόγω της Εβραϊκής του καταγωγής που του στέρησε το δικαίωμα στην εργασία και την κοινωνική ζωή.

 

Ο άνθρωπος που τον στήριξε ήταν η Ευγενία παρότι ήρθε σε ρήξη με την οικογένεια της. Η καθηγήτρια της την επηρέασε θετικά και καθόρισε τις σκέψεις και τον αγώνα που έκανε για να υποστηρίξει τον Εβραϊκό πληθυσμό.

 

Ο συγγραφέας αναλύει τα ιστορικά γεγονότα σε βάθος και βλέπουμε την θέση που πήρε η Ρουμανία στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη. Αν και κράτησε ουδετερότητα σαν χώρα τάχθηκε στη πορεία με την Ναζιστική Γερμανία.

 

Η ιστορία γραμμένη σε πρώτο πρόσωπο μας παρουσιάζει την οπτική της ηρωίδος και το πως άλλαξαν οι πεποιθήσεις της, ποια άτομα την επηρέασαν θετικά, πως βίωσε τον αφανισμό των Εβραίων και πως εξελίχθηκε η γνωριμία της με τον Μιχαήλ Σεμπαστιάν.

 

Αναζητώντας περισσότερες πληροφορίες στο ίντερνετ για τον αφανισμό των Εβραίων στη Ρουμανία διαπίστωσα ότι άργησαν να το ενσωματώσουν στα σχολικά βιβλία και αυτό έγινε το 2005.

Σαν ιστορικό γεγονός είναι από τα λιγότερο προβεβλημένα αλλά ο συγγραφέας κατάφερε να το φέρει στο προσκήνιο και να μάθει το αναγνωστικό κοινό περισσότερες πληροφορίες.

 

Η «Ευγενία» είναι ένα καλογραμμένο ιστορικό μυθιστόρημα που αναλύει το φαινόμενο του αντισημιτισμού και τον αντίχτυπο που είχε στην κοινωνία.

 

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.  

Alberto Garlini Ο νόμος του μίσους Εκδόσεις Πόλις

 

Τα «μολυβένια χρόνια» της δεκαετίας του 70 αναλύονται στο νέο βιβλίο του Alberto Garlini. Το κεντρικό πρόσωπο της ιστορίας μας είναι ο Στέφανο Γκουέρρα που μετά την ενηλικίωση του ενσωματώθηκε στις νεοφασιστικές οργανώσεις που στόχος τους ήταν οι επιθέσεις και η ανατροπή του καθεστώτος.

 

Γαλουχημένος από την παιδική του ηλικία στη βία έγινε ένας άνθρωπος που έμαθε να ακολουθεί παραβατικούς κανόνες και να θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο καταφέρνει την αλλαγή προς το καλύτερο. Τα πρότυπα που είχε τον διαμόρφωσαν σε έναν ενήλικα που δεν έχει φραγμούς και δεν αντιλαμβάνεται πότε οι πράξεις του έχουν αρνητικό αποτέλεσμα στον αποδέκτη.

 

Ο συγγραφέας έχοντας ως αφετηρία τον Γκουέρρα παρουσιάζει τις φρικαλεότητες που υπέστη ο ιταλικός λαός και τα εγκλήματα που καθόρισαν την πολιτική σκηνή. Η διαμάχη της ακροδεξιάς με την ακροαριστερά είχε ως αποτέλεσμα να θυσιαστούν αθώα θύματα στον βωμό της εξουσίας.

 

Ένα σκληρό πολιτικό μυθιστόρημα για την μαύρη σελίδα της Ιταλικής ιστορίας.

 

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

Ελευθερία Μεταξά Μαύρα σαν τον έβενο μαλλιά Εκδόσεις Μίνωας

 

Η απαγωγή της μικρής Λένας είναι η αφορμή για να επιστρέψει στην ενεργό δράση η διακεκριμένη ψυχολόγος Έλσα Γληνού. Η δολοφονία του συζύγου και της κόρης της την κατακερμάτισαν ψυχολογικά όμως η νέα υπόθεση της δίνει το βήμα να αναμετρηθεί με τις αγωνίες και τους φόβους της. Ίσως είναι η ευκαιρία να πενθήσει το γεγονός με το να νιώσει τα αρνητικά συναισθήματα.

 

Η Ελευθερία έγραψε ένα καταπληκτικό κοινωνικό μυθιστόρημα με στοιχεία αστυνομικής πλοκής και όπως διάβασα στον επίλογο είναι το αγαπημένο της και δικαίως κατά την γνώμη μου. Βάζει στο κέντρο του αναγνώσματος την απώλεια και το που μπορεί να οδηγηθεί ένας άνθρωπος αν αφεθεί και χάσει τα πιο ουσιαστικά στηρίγματα της ζωής του. Είναι ευαίσθητο το θέμα που πραγματεύεται καθώς η στέρηση ενός παιδιού από τους γονείς του είναι ένα σκληρό γεγονός. Εκεί η λογική βγαίνει εκτός ελέγχου αφού το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία για την εύρεση ενός αθώου ατόμου που χάθηκε.

 

Η συγγραφέας παρουσιάζει και την πλευρά των ενηλικών που δρουν εκδικητικά και ο τρόπος που προσπαθούν να επιβληθούν στον άλλον δείχνει το πρόβλημα που έχουν οι σχέσεις όταν η εγωπάθεια υπερτερεί της λογικής.

 

Το βιβλίο κινείται σε γρήγορους ρυθμούς οι εξελίξεις είναι απανωτές και αυτό που επιζητά ο αναγνώστης είναι την λύτρωση σε ένα παιχνίδι ενηλίκων με θύμα ένα ανυπεράσπιστο παιδί.

 

Ένα καθηλωτικό και συγκινητικό μυθιστόρημα από μία συγγραφέα που ξέρει να μιλάει στην ψυχή του αναγνώστη.

 

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

Ισμήνη Μπάρακλη Το μυστικό της πεταλούδας Εκδόσεις Ψυχογιός

 

Με αφορμή το Φεστιβάλ Βιβλίου που ξεκίνησε και την επίσκεψή της στην έκθεση αποφάσισα να διαβάσω το τρίτο της βιβλίο και το πρώτο που κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Ψυχογιός.

 

Πρωταγωνιστής της ιστορίας μας είναι ένας σκοτεινός και αινιγματικός χαρακτήρας που στο πρόσωπο του συνοψίζονται δύο αντιφατικές έννοιες η αγριότητα και η μεταμέλεια.

 

Το ανάγνωσμα χωρίζεται σε ενότητες. Ο Γέροντας Ιωάννης, ο Φραγκούλης ο ληστής, ο Αυγουστής Παπαδάκης, η Κατερίνα, η Βαγγελιώ, η Μαριγώ και η Μεταξία είναι πρόσωπα που συνδέονται και αν κινούνται σε παράλληλες τροχιές καταφέρνουν οι μοίρες τους να ενωθούν τραγικά στο παιχνίδι της ζωής.

 

Η συγγραφέας έγραψε ένα εξαιρετικό κοινωνικό μυθιστόρημα που ασχολείται με τον ψυχισμό του ανθρώπου και το πως τα γεγονότα μπορούν να διαμορφώσουν έναν χαρακτήρα. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα στο ανάγνωσμα σε συνδυασμό με τον γραπτό λόγο της που αναλύει τα συναισθήματα των προσώπων καλεί τον αναγνώστη να περπατήσει μαζί με τους χαρακτήρες και τα πάθη τους.

 

Δεν θα πω πολλά για την ιστορία γιατί υπάρχει ο φόβος να χαθεί η μαγεία που κρύβει το ανάγνωσμα όμως θα σταθώ σε αυτό που θέλει να περάσει η Ισμήνη για τα θετικά και τα αρνητικά που έχει η ανθρώπινη υπόσταση και πως η εσωτερική μεταμόρφωση που επιθυμούμε μπορεί να οδηγήσει σε πιο αγνά και καθαρά αισθήματα.

 

Ισμήνη συγχαρητήρια και γι’ αυτό το βιβλίο που είναι συγκινητικό και καθηλωτικό.

 

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

Jean- Michel Guenassia Οι χώρες της Επαγγελίας Εκδόσεις Πόλις

 

Όσοι αγαπήσαμε την « Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων» ήρθε η συνέχεια που είναι το ίδιο ενδιαφέρουσα.

 

Ο Μισέλ Μαρινί είναι πια δεκαεφτά χρονών ετοιμάζεται για τις πανεπιστημιακές του σπουδές όμως δύο παράγοντες καθυστερούν την υλοποίηση του σχεδίου του. Θέλει αρχικά να συναντήσει πάλι την φίλη του Καμίγ που ζει σε ένα κιμπούτς στο Ισραήλ και αναζητά εναγωνίως την κοπέλα του αδελφού του Φράνκ την Σεσίλ.

 

Έχοντας ως αφετηρία το Παρίσι ο Μισέλ αρχίζει να απογαλακτίζεται από την οικογένεια του και να χαράζει τον δικό του δρόμο. Οι εμπειρίες που βίωσε στο μπαρ Balto και τα πρόσωπα που γνώρισε τον σημάδεψαν και τον καθόρισαν για την δική του πορεία. Η ιστορία του Ίγκορ και του Σάσα που μας απασχόλησε στο πρώτο βιβλίο συνεχίζεται και εδώ με την ειδοποιό διαφορά ότι ανοίγουν πτυχές που δείχνουν το τέλος μίας εποχής.

 

Στο τωρινό ανάγνωσμα μεγάλος πρωταγωνιστής είναι ο Φράνκ Μαρινί που ως αποστάτης από την χώρα του οδηγείται στο Αλγέρι. Όσον αφορά το ιστορικό υπόβαθρο παρακολουθούμε το τέλος του πολέμου στην Αλγερία και τα επακόλουθα που είχε μετέπειτα. Βλέπουμε έναν λαό διαλυμένο που προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί από τις στάχτες του και να επαναπροσδιορίσει την θέση του στο διεθνές πολιτικό γίγνεσθαι.

 

Ο Φράνκ αναλαμβάνει ηγετικές θέσεις στο Αλγέρι για να επανδρώσει σημαντικές λειτουργικές θέσεις της κοινωνίας. Οι χίμαιρες που τον κατατρέχουν είναι οι αφορμές για να αναζητά συνέχεια την λύτρωση στην ζωή του.

 

Ο Guenassia έγραψε ένα αξιόλογο πολιτικό – κοινωνικό μυθιστόρημα που παρουσιάζει τον πόλεμο της Αλγερίας και το πως άλλαξε η σύσταση της κοινωνίας. Ο Μίσελ και ο Φράνκ είναι δύο πρόσωπα που ακολουθούν παράλληλες διαδρομές και έχουν στόχο να βρουν τον δικό τους δρόμο της Επαγγελίας. Οι ανησυχίες τους μπαίνουν σε πρώτο πλάνο και αναμετριούνται σε κάθε φάση της ζωής τους με τα δεδομένα που τους προκύπτουν.

 

Με συγκίνησε η ιστορία του Φράνκ και το μήνυμα που περνάει για τις επιλογές που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι και το πως μας καθορίζουν στην μετέπειτα ζωή μας.

 

Με απλή, άμεση και κινηματογραφική γραφή ο συγγραφέας κρατάει τον αναγνώστη σε μία ενθουσιώδη παρατήρηση να πορευτεί με το ιστορικό πλαίσιο της εποχής και να αφουγκραστεί τις μύχιες σκέψεις των πρωταγωνιστών. Ένα βιβλίο που τα περιέχει όλα συγκίνηση, ταξίδια και ολοκληρωμένους χαρακτήρες που αναλύεται ο ψυχισμός και οι πράξεις τους σε βάθος.

 

Άλλο ένα εκπληκτικό βιβλίο από τις Εκδόσεις Πόλις.

 

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

Olen Steinhauer Έξοδος κινδύνου Εκδόσεις Πόλις

 

Ο Μάιλο Γουίβερ είναι ένα από τα πιο επίλεκτα μέλη της CIA. Η νέα του αποστολή θα είναι ψυχοφθόρα και δύσκολη καθώς οι νέοι επικεφαλής του Τμήματος θα του αναθέσουν να σκοτώσει ένα δεκαπεντάχρονο κορίτσι.

 

Ως Τουρίστας και μέλος της υπηρεσίας του έμαθε ότι η υποταγή, η αφοσίωση και η πίστη θα τον κάνουν να ξεχωρίσει και να είναι ο καλύτερος. Όμως αυτό που τον καλούν να κάνει ξεφεύγει από τα δικά του όρια.

 

Ο Steinhauer δημιούργησε ένα καθηλωτικό κατασκοπικό μυθιστόρημα με γρήγορη πλοκή, ωραίες ανατροπές και ο τρόπος που εξελίσσεται η ιστορία κρατάει τον αναγνώστη σε εγρήγορση να μάθει όλα τα σκοτεινά και κρυφά κίνητρα που υπάρχουν. Ο τρόπος που δόμησε το ψυχολογικό υπόβαθρο των χαρακτήρων είναι εκπληκτικός. Αναλύει τα συναισθήματα του Μάιλο σε βάθος. Η απόγνωση, η αγωνία, ο φόβος και η ενοχή της πράξης.  

 

Θα σταθώ ιδιαίτερα στην κοινωνική πλευρά του θέματος που είναι η εκτέλεση ενός ανήλικου κοριτσιού. Αυτό που του ζητά η υπηρεσία είναι αντίθετο με την ηθική του και τα πιστεύω του. Ως γονιός και ευσυνείδητος πολίτης διχάζεται στους κανόνες που υπάρχουν και στην προσωπική επιλογή να αρνηθεί.

 

Ένα καταπληκτικό ανάγνωσμα από τις αξιόλογες Εκδόσεις Πόλις που δίνουν μεγάλη σημασία στην καλή μετάφραση, στην ποιότητα του χαρτιού και σεβόμενοι τον αναγνώστη κυκλοφορούν αξιόλογα βιβλία.

 

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

Χριστίνα Ψύλλα: Η μαγεία χρειάζεται στη ζωή του ανθρώπου

 

Η μαγεία είναι ένα θέμα που ανέκαθεν ανταποκρινόταν στο ενδιαφέρον και την περιέργεια του κόσμου. Το μυστήριο, ο εσωτερισμός αλλά και οι αισθήσεις που προβάλλονται από μέσα αν μη τι άλλο είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που έδωσαν χώρο στη λογοτεχνία να αναπτύξει όλα όσα ο απλός νους δε μπορεί να σκεφτεί. Από τη χώρα μας, ένα νέο τοπίο και ένα ανεξερεύνητο μαγικό σύμπαν ανοίγεται μέσω της τριλογίας της Νημφαιάς Ακαδημίας. Μάλιστα ήδη στα πρώτα δύο βιβλία, "Η Φλόγα Της Ελεγκάντι" και "Η Βασίλισσα Του Χρόνου" η συγγραφέας Χριστίνα Ψύλλα ιστοριογραφεί ίντριγκες, συναίσθημα και περιπέτεια με πρωταγωνίστρια την Ελίζ Γουάιτ. Για όλα αυτά μάλιστα, μας μιλάει παρακάτω.

-Καταρχάς, πώς νιώθεις που μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα κυκλοφόρησαν τα δύο πρώτα σου βιβλία και μάλιστα με πολύ θετικό αντίκτυπο;

Μου φαίνεται περίεργο για να πω την αλήθεια. Ωραία περίεργο. Δεν ξέρω αν έχω συνειδητοποιήσει ακόμη πως τα βιβλία που έγραφα τόσο καιρό στον υπολογιστή μου είναι εκεί έξω και τα μαθαίνει ο κόσμος. Στην αρχή μου φαινόντουσαν ξένα. Θαρρείς και ήταν δυο νέες κυκλοφορίες από το εξωτερικό που ανυπομονούσα να μου έρθουν. Τώρα, κάθε φορά που τα βλέπω τα θαυμάζω και μέρα με τη μέρα τα αγαπώ ακόμη πιο πολύ.

-Πώς προέκυψε η σύλληψη αυτής της ιδέας και τι ερεθίσματα υπήρχαν από πίσω;

Θυμάμαι να είχα μια πολύ δυνατή αίσθηση να διαβάσω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Τίποτα από ότι έπιανα δεν μου φαινόταν αρκετό. Ήθελα μια ιστορία που να διαδραματίζεται σε μια Ακαδημία, να υπάρχει η μαγεία των στοιχείων (elemental magic), έρωτας, ανατροπές και περιπέτεια. Επειδή λοιπόν δεν το έβρισκα αποφάσισα να το γράψω. Έτσι, έγραψα αυτό που ήθελα να διαβάσω.

-Έχοντας βάλει την πρωταγωνίστρια σου να αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο μέσα στο βιβλίο, θεωρείς πως αντικατοπτρίζεται ο εαυτός σου μέσα;

Σίγουρα ένας συγγραφέας περνάει κάποιες από τις ιδέες του και μερικά στοιχεία του χαρακτήρα του μέσα στα ή από τα βιβλία του. Ωστόσο, όσον αφορά εμένα, αυτό δεν γίνεται με έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα. Οι περισσότεροι ήρωες μου έχουν κάτι από εμένα αλλά κανείς δεν με αντικατοπτρίζει εξολοκλήρου.

-Ποια θεωρείς τα πιο κοινά σου στοιχεία με την Ελίζ Γουάιτ;

Με την Ελίζ έχουμε σίγουρα δύο κοινά χαρακτηριστικά. Πρώτον, όταν θέλουμε κάτι πραγματικά δεν σταματάμε μέχρι να το πετύχουμε. Όποια και αν είναι να εμπόδια δεν τα παρατάμε.
Δεύτερον, σιχαινόμαστε την αδικία. Όσο περνάει από το χέρι μας, ο κόσμος και το περιβάλλον μας θα είναι δίκαιο και ασφαλές για όλους.

-Eπίσης τα ονόματα Ελεγκάντι, και το όνομα της Νημφαιάς Ακαδημίας, έχουν κάποια κρυφή ερμηνεία ή συμβολισμό;

Ναι και στα δύο. Αν διαβάσουμε και τα δύο βιβλία της τριλογίας θα τα μάθουμε.

-Τόσο στη Φλόγα Της Ελεγκάντι όσο και στη Βασίλισσα Του Χρόνου υπάρχει και το κομμάτι της φαντασίας, και του μυστηρίου αλλά και του ρομαντισμού. Φοβήθηκες μήπως μπερδέψει ή ξενίσει κάποια μερίδα αναγνωστών αυτό; Εσύ το είδες υπό ένα καθημερινό πρίσμα της ζωής ακόμα και σε έναν μαγικό κόσμο;

Προσωπικά, λατρεύω τα βιβλία που συνδυάζουν περισσότερα από ένα είδη. Εξάλλου τίποτα, ποτέ, δεν είναι μόνο ένα πράγμα. Είτε αυτό είναι σε έναν μαγικό κόσμο είτε σε έναν πραγματικό. Έτσι θα μπορέσει το βιβλίο μου να μιλήσει σε περισσότερα άτομα.
Για παράδειγμα, κάποιος που αγαπάει το μυστήριο και θέλει να δοκιμάσει την φαντασία, τα βιβλία μου είναι μια πολύ καλή επιλογή. Αυτό πάει και αντίστροφα. Αν κάποιος λατρεύει την φαντασία και θέλει να δοκιμάσει ένα αισθηματικό μυθιστόρημα, κάλλιστα μπορεί να ξεκινήσει με το δικό μου βιβλίο.

-Βλέποντας από τη μία στο εξώφυλλο της Φλόγας της Ελεγκάντι τα χρώματα της Ανατολής ενώ από την άλλη στη Βασίλισσα του Χρόνου τα χρώματα του σούρουπου, αντικατοπτρίζει περίπου και τη ψυχοσύνθεση ή την ατμόσφαιρα στις θεματικές του βιβλίου;

Πολύ όμορφη παρατήρηση αυτή. Τα εξώφυλλα και των δύο βιβλίων συμβολίζουν πάνω από ένα πράγματα. Στη «Φλόγα της Ελεγκάντι» έχουμε τα χρώματα της αυγής, δηλαδή κάτι καινούριο ξεκινάει και για εμάς αλλά και για την πρωταγωνίστρια μας. Μπορεί επίσης κάποιος να το θεωρήσει σαν μια αναγέννηση, μια απελευθέρωση.
Στη «Βασίλισσα του Χρόνου» το εξώφυλλο αντικατοπτρίζει μια άλλη ακαδημία κάτω από τη θάλασσα. Συμβολίζει ίσως -εκτός από το πρακτικό κομμάτι που θα μάθουμε αν διαβάσουμε την ιστορία- πως μπαίνουμε πιο βαθιά στην ιστορία και στον μαγικό κόσμο της Ελίζ. Τα πράγματα αλλάζουν και σοβαρεύουν. Ωριμάζουν. Είναι σαν να βουτάμε σε πιο σκοτεινά νερά και υποδηλώνει την ολοκλήρωση ενός κύκλου -γι’ αυτό και τα χρώματα του σούρουπού- και την ανυπομονησία για μια νέα πραγματικότητα.

-Μία ακόμα επισήμανση που μου άρεσε, και δε βρίσκεις συχνά, στην Ελλάδα τουλάχιστον, ήταν το κομμάτι του ασεξουαλισμού. Πώς αποφάσισες να το τονίσεις αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε επιτηδευμένα. Γεννήθηκε καθώς μάθαινα παραπάνω τον συγκεκριμένο μου χαρακτήρα. Ήταν κάτι που ταιριάζει άψογα με την ψυχοσύνθεση του. Μάλιστα, χάρης τον χαρακτήρα αυτόν έμαθα και εγώ περισσότερα για τον ασεξουαλισμό. Είναι πολύ κρίμα που δεν υπάρχει εκπροσώπηση στην λογοτεχνία και γενικά στην τέχνη, ενώ είναι κάτι που πάρα πολλοί άνθρωποι νιώθουν. Ελπίζω με το βιβλίο μου να έγινε μια κάποια αρχή και πλέον να βλέπουμε και άλλες εκπροσωπήσεις από την Lgbtq+ κοινότητα, διαφορετικές από αυτές που βλέπουμε συνήθως.

-Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται όλο και μεγαλύτερη προσέλευση του κοινού στον κόσμο της Φαντασίας, που πιστεύεις ό,τι οφείλεται αυτό;

Πιστεύω ότι επιτέλους ο κόσμος αρχίζει να δοκιμάζει και να ρισκάρει. Έτσι ανακαλύπτει ότι οι σκέψεις του για το είδος της φαντασίας ήταν απλά μια προκατάληψη. Βλέπει ότι υπάρχει κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που είχε στο μυαλό του και, του αρέσει. Φαντασία από φαντασία διαφέρει φυσικά, οπότε όσα περισσότερα δοκιμάζεις, τόσο πιο εύκολο για εσένα να ανακαλύψεις τι είναι αυτό που σε ελκύει τελικά.

-Θεωρείς πως υπάρχει ακόμα ένα ταμπού για το πόσο "ενήλικη" είναι η λογοτεχνία του φανταστικού ή με την άνόδο του pop culture έχει γίνει πιο αποδεκτή και όχι μόνο για έφηβους, geeks και άλλες ταμπέλες;

Φυσικά και υπάρχει αυτό το ταμπού, και θα υπάρχει όσο ο κόσμος την αποφεύγει. Στην πραγματικότητα πιστεύω πως οι ενήλικες θεωρούν την φαντασία παραμύθι για παιδιά, ωστόσο υπάρχουν παραμύθια που όχι μόνο δεν είναι για παιδιά, αλλά πολλές φορές δεν είναι ούτε για ενήλικες. Η μαγεία χρειάζεται στη ζωή του ανθρώπου είτε αυτός είναι ενήλικας είτε έφηβος. Όταν ο κόσμος το καταλάβει αυτό, τότε θα υπάρξει και άνοδος.

-Πέρα από το σύμπαν της Νημφαιάς Ακαδημίας, εσύ σε ποιο φανταστικό σύμπαν θα ήθελες να ζεις και γιατί;

Ποιο να πρωτοδιαλέξω; Σίγουρα σε έστω ένα από τα Ινστιτούτα των Κυνηγών των Σκιών της αγαπημένης μου Cassandra Clare, γιατί οι ιστορίες της με έκαναν να αγαπήσω τα βιβλία και οι χαρακτήρες της είναι και θα είναι για πάντα ριζωμένοι στην καρδιά μου. Και θα πω επίσης στην Ακαδημία του Αγίου Βλαντιμίρ από τα βιβλία Vampire Academy γιατί η ιστορία αυτή, όσα χρόνια και αν περάσουν, θα είναι μια από τις αγαπημένες μου.

-Βλέποντας ένα άτομο που λατρεύει τόσο να γράφει όσο και να διαβάζει, ειδικά σε τόσο μικρή ηλικία, πιστεύεις πως ο αναγνώστης κάνει τον συγγραφέα ή ο συγγραφέας τον αναγνώστη;

Θεωρώ πως ο αναγνώστης κάνει τον συγγραφέα. Αν δεν ζήσεις, αν δεν διαβάσεις, πώς θα γράψεις ένα βιβλίο; Σίγουρα υπάρχουν πάρα πολλοί που έγραψαν χωρίς να διαβάσουν, εξάλλου πώς να διαβάσεις αν δεν υπάρχει κάτι;! Ωστόσο, η δική μου άποψη είναι πως αν δεν είμαι πρώτα από όλα αναγνώστης, δεν θα μπορώ να είμαι και συγγραφέας; Το ένα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του άλλου, και έτσι αν δεν κάνω το ένα, δεν θα μπορώ να κάνω ούτε το άλλο.

-Σε ευχαριστώ για αυτή τη συνέντευξη, τέλος, πότε να περιμένουμε το τρίτο μέρος της Νημφαιάς Ακαδημίας;

Εγώ σε ευχαριστώ. Οι ερωτήσεις ήταν εξαιρετικές και πολύ ενδιαφέρουσες. Ήταν πραγματικά μεγάλη μου τιμή.
Όσον αφορά το τρίτο βιβλίο δεν μπορώ να ανακοινώσω κάτι ακόμα, ωστόσο να είστε σίγουροι ότι θα βάλω τα δυνατά μου να είναι κοντά σας όσο το δυνατόν πιο σύντομα.

   Γιάννης Χαρτζανιώτης

Ευτυχία Γιαννάκη Οι ναυαγοί του Αυγούστου Εκδόσεις Ίκαρος

 

Η δολοφονία του καθηγητή Ποινικού Δικαίου φέρνει αντιμέτωπο τον Χάρη Κόκκινο και την ομάδα του σε μία παλιά ανεξιχνίαστη υπόθεση που είναι του Κώστα Ταχτσή. Ο τρόπος που έγινε και το σκηνικό που αντίκρισαν έχει πολλές ομοιότητες. Ο ηθικός αυτουργός έχει καλύψει καλά τα νώτα του όμως από το παρελθόν θα αναδυθούν πολλά κρυφά μυστικά.

 

Η Ευτυχία στο τρίτο μέρος της « Τριλογίας του Βυθού» δημιούργησε μία συναρπαστική ιστορία που έχοντας ως αφετηρία την μνήμη βάζει τους ήρωες του βιβλίου να αναμετρηθούν με τα πάθη τους και όλα αυτά που τους πονάνε.

 

Η στυγερή δολοφονία του Ταχτσή μπαίνει στο επίκεντρο και είναι η αφορμή για να δούμε το πως ένα έγκλημα μπορεί να χάσει την ουσία του όταν το θύμα διαπομπεύεται και σχολιάζεται μόνο η σεξουαλικότητά του. Τα μέσα ενημέρωσης επιζητούν το σκανδαλοθηρικό σχόλιο ώστε να αφιερώσουν περισσότερο χρόνο στην προσωπική ζωή του θύματος και λιγότερο στο τι οδήγησε στην ειδεχθή πράξη.

 

Όσον αφορά τα θέματα που αναλύονται σε κοινωνικό επίπεδο είναι η δράση των παράνομων υιοθεσιών και το πως εκμεταλλεύονταν γυναίκες μετανάστριες και μη για το εύκολο κέρδος. Επίσης η δράση των υπόγειων δικτύων στην Αθήνα μας δείχνει το διπλό πρόσωπο μίας κοινωνίας που εθελοτυφλεί και προτιμά να συγκαλύπτει την παρανομία.

 

Στο παρόν ανάγνωσμα μου άρεσε που η Ευτυχία ασχολήθηκε με τον αγαπημένο μου πεζογράφο Κώστα Ταχτσή. Ο τίτλος περιγράφει μοναδικά την ψυχολογική κατάσταση των προσώπων και ειδικά του Χάρη που είναι ένας ναυαγός στον δικό του ωκεανό. Καλείται να αντιμετωπίσει τα δικά του λάθη σε υποθέσεις που του θυμίζουν την απώλεια που τον στιγμάτισε.

Ο Χάρης, η Λίνα, η Τζέλα και ο Αλμπάνης είναι χαρακτήρες που δεν επαναλαμβάνονται αλλά εξελίσσονται σε κάθε βιβλίο πιο πολύ και κάθε φορά μαθαίνουμε και κάτι παραπάνω.

 

Ένα βιβλίο με σφιχτοδεμένη πλοκή, καλοδουλεμένους διαλόγους και συνεχείς εναλλαγές του παρελθόντος με το παρόν που καλύπτουν κενά και φωτίζουν σκοτεινές πλευρές της ιστορίας. Το κοινωνικό σχόλιο πρωταγωνιστεί και δίνει το πάτημα στον αναγνώστη να αναστοχαστεί και να προβληματιστεί.

 

Ευτυχία είσαι μία υπέροχη συγγραφέας που με κέρδισες από το πρώτο σου βιβλίο για τη δύναμη που έχει η γραφή σου και για την ευαισθησία που έχεις σε θέματα που μας απασχολούν.

 

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

Carolin Emcke Ο δικός μας πόθος Εκδόσεις Πόλις

 

Η Emcke στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο παρουσιάζει μοναδικά το πως έχουν διαμορφωθεί οι κοινωνίες σε σχέση με το φύλο, την σεξουαλικότητα και το πόσο δύσκολο είναι κάποιος να ξεφύγει από τις νόρμες.

 

Με αφορμή το τραγικό χαμό του συμμαθητή της Ντάνιελ στην εφηβεία αναστοχάζεται και παρατηρεί ότι είμαστε παθητικοί θεατές απέναντι στη βία και το μίσος. Κάποιες φορές έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης όταν κλείνουμε τα μάτια μας σε ανθρώπους που μας έχουν ανάγκη. Ο Ντάνιελ υπήρξε μία πληγωμένη ψυχή που δεν κατάφερε να διαχειριστεί την διαφορετικότητά του και το πιο τραγικό είναι ότι δεν υπήρξαν δίπλα του άτομα να τον στηρίξουν.

 

Επίσης μας παρουσιάζει στιγμές από τα ταξίδια που έκανε σαν δημοσιογράφος και δείχνει πως ριζωμένες αντιλήψεις για την ομοφυλοφιλία και τον ρόλο των δύο φύλων δεν έχουν εκλείψει. Υπάρχουν χώρες που μέχρι και σήμερα κατηγοριοποιούν καταστάσεις και γεγονότα.

 

Ένα εκπληκτικό βιβλίο που θέτει ερωτήματα και ξεκινάει την ανάλυση από την παιδική ηλικία που τα αγόρια και τα κορίτσια χωρίζονται σε δύο ομάδες. Αυτός ο διχασμός οδηγεί στην πορεία ο καθένας να κάνει συγκεκριμένα πράγματα και πάντα σύμφωνα με το φύλο του.

 

Από την γέννηση μας μέχρι την ενηλικίωση ο καθένας μας περνάει τα δικά του στάδια μέχρι να ανακαλύψει αυτό που του αρέσει. Η συγγραφέας αναλύει την δική της πορεία από την αναζήτηση μέχρι την πλήρη αποδοχή της σεξουαλικότητάς της.

 

Ένα βιβλίο που δίνει τροφή για σκέψη και άπειρους προβληματισμούς για το πως η κοινωνία μας αποκλείει τους ανθρώπους αν δεν ακολουθούν τα πρότυπα που επιτάσσει. Ο Ντάνιελ είναι ο καθένας από εμάς που χλευάστηκε, δέχθηκε σωματική και λεκτική βία γιατί ο κόσμος του έβαλε την ταμπέλα “διαφορετικός” και “παρίας”.

 

Ο χειμαρώδης λόγος της Emcke εισχωρεί βαθιά σε ζητήματα που μας απασχολούν και το κυριότερο το ανάγνωσμά της είναι η φωνή κάθε μίας πληγωμένης και τραυματισμένης ψυχής.

 

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.

Ευτυχία Γιαννάκη Στη φωλιά του ιππόκαμπου Εκδόσεις Ίκαρος

 

Η επιστροφή του Χάρη Κόκκινου στην Αθήνα σηματοδοτείται από δύο γεγονότα. Το πρώτο είναι η νέα τάξη πραγμάτων που έχει δημιουργηθεί από τον εγκλεισμό των κατοίκων στα σπίτια τους με την έλευση του ιού. Το δεύτερο είναι η αποτρόπαια δολοφονία μίας δημοσιογράφου στο ρετιρέ της στο Κολωνάκι.

 

Η Ευτυχία έχοντας ως βάση την καραντίνα που βιώσαμε όλοι μας αρχίζει να αναλύει διεξοδικά όλα τα κατάλοιπα που άφησε στον ψυχισμό μας η απότομη αλλαγή της καθημερινότητάς μας. Η ενδοοικογενειακή βία χτύπησε κόκκινο όπως και τα περιστατικά έμφυλης βίας μας έχουν αφήσει άναυδους με την συνεχή αύξηση που παρουσιάζουν μέχρι και σήμερα,

 

Η ιστορία της δημοσιογράφου μας αφορά καθώς είναι μία γυναίκα της διπλανής πόρτας που αν και γνωρίζουμε τι περνάει εμείς αποφασίζουμε να σιωπήσουμε γιατί δεν μπορούμε ή καλύτερα δεν θέλουμε να εμπλακούμε.

 

Τα κίνητρα που οδήγησαν στην αναίσχυντη πράξη είναι πολλά και ένα ταξίδι στην Ύδρα θα μας οδηγήσει στο να βγουν από την επιφάνεια της θάλασσας και άλλες ιστορίες με κοινή θεματική.

 

Μου άρεσε πολύ η παρουσία της ίδιας της συγγραφέως στην πλοκή. Στα θετικά θα προσθέσω τους καλοδολουμένους διαλόγους που έδωσαν ζωντάνια και αμεσότητα στο κείμενο. Τον υπέροχο Χάρη Κόκκινο που τον αγάπησα από το πρώτο ανάγνωσμα για την αυθεντικότητά του και τον τρόπο που καταφέρνει να μπαίνει βαθιά στα κίνητρα του κάθε εγκληματία.

 

Αγαπώ την γραφή της Ευτυχίας που με ευαισθησία καταφέρνει να αγγίξει δύσκολα κοινωνικά θέματα που μας απασχολούν.

 

Κάθε βιβλίο της είναι και ένα ταξίδι στους σκοτεινούς λαβύρινθους που κρύβει η ανθρώπινη ψυχοσύνθεση. 

Αναζητήστε το και καλή ανάγνωση.